“In het echte leven heb ik hoogtevrees,” zegt ze, terwijl ze een stoel neemt en er gaat opstaan met de fierceness van Beyoncé.
We staan in de opstelling van mijn leven en zij vertegenwoordigt mijn lot. Ik ken haar niet maar voor zover ik haar na een halve dag kan inschatten, is zij niet van het type dat middenin een opstelling plots de drang voelt om er een stoel bij te trekken zodat ze nog wat hoger boven de anderen uitsteekt en mijn volle aandacht kan trekken.
Zij heeft hoogtevrees. En los daarvan is ze niet de luide Beyoncé op de voorgrond, eerder de zachte, luisterende aanwezigheid in de achtergrond.
Maar niet daar en dan. Niet als zij wordt aangeduid door de begeleider van de opstelling om mijn lot te spelen. Als zij dat veld in stapt en mijn lot wordt, wordt ze stevig, fierce, onverschrokken. Dan valt elk greintje timiditeit van haar weg en geeft ze aan wat ze van mij nodig heeft. Heel duidelijk en heel krachtig.
“Kijk naar mij”, zegt ze. “KIJK naar mij,” (ze voegt er nog net geen ‘godverdomme’ aan toe). Mijn lot heeft nodig dat ik haar aankijk, in plaats van me te verliezen in het lot van alle anderen die daar opgesteld staan die dag.
En als ze voelt dat ik haar echt zie, wordt ze alleen maar krachtiger en groter. Tot op het punt dat ze letterlijk boven alles en iedereen moet gaan uit torenen op die stoel die ze erbij getrokken heeft.
My God. Dat beeld. Dàt ken ik, bedenk ik bij mezelf. En ook, “daar ben je”.
Dat BIG BOLD lot van mij dat al zo lang als ik me kan herinneren zit te pulseren in me en de ene keer zachtjes fluistert terwijl het de andere keer in niet mis te verstane verwoordingen uitspreekt wat het wil van mij: “ga hier weg”, “stop de job”, “doe het toch”, “f*ck wat zij denken, het is jij en ik lieverd”.
Daar stonden we dan, met zijn drieën: ik, mijn lot en mijn innerlijke kind. Het triumviraat dat me eigenlijk al heel mijn leven vooruitstuwt. Het enige wat er altijd is geweest en waar ik altijd kon op terugvallen.
"We’re right here," zeiden ze, "and that’s really all you need."
My God dat systemisch werk jongens.
Ik moest een weekend bekomen van de opstellingsdag die ik vorige maand mocht beleven. En toen ik bekomen was dacht ik bij mezelf: "dat is pre-ciès wat ik ga doen". Ik breng dit werk en alles wat het voor mij al betekend heeft, naar the pack.
En dus is dat precies wat ik deed: ik organiseerde samen met de onverbeterlijke Liese Verhaeghe een livedag opstellingen op 21 maart op een prachtige locatie in Koksijde.
Tot dan,
X
Nath
Kommentare